Dydiowa

Podobnie jak większość osad rusińskich Dydiowa pojawiła się po raz pierwszy w źródłach historycznych x XVI wieku (1529r.). Wieś wchodziła wówczas w w skład posiadłości rodu Kmiów. Następnymi właścicielami byli: Stadniccy, Tarnawscy oraz Fredrowie.

Wieś znajdowała się w Bieszczadach, w zakolu Sanu, niedaleko miejscowości Stuposiany.

W latach 20. XX wieku liczyła ponad 900 mieszkańców, w tym ponad 800 pochodzenia rusińskiego. W czasie II wojny światowej wieś została wysiedlona i spalona wraz z cerkwią. W 1945 mieszkańcy zakopali we wsi dzwon z miejscowej cerkwi, którego do dzisiaj nie udało się zlokalizować. Dydiowa położona była nad Sanem, u północnych zboczy Kiczery Dydiowskiej (799m n.p.m), na południowy wschód od ukraińskiej Boberki, od której oddziela ją grzbiet pasma Czerwonego Wierchu (813-826m n.p.m). Biegnąca tamtędy droga oraz miejsce po cerkwi, znajdują się po stronie ukraińskiej.

Obecnie Dydiowa to przede wszystkim łąki i zarośla, pośród których zobaczyć można nieliczne ślady życia ludzi.

Do Dydiowej prowadzi drogą leśną przez Kiczerę Dydiowską. Droga zaczyna się przy dawnym wypale węgla na drodze Stuposiany – Muczne (obecnie plenerowe muzeum wypału węgla).

„Czas wszystko na jaw wydobywa”.

Sofokles