Dźwiniacz Górny

Dźwiniacz Góryny to bojkowska wieś założona w XVIw. Piotra Kmitę, jej zabudowania znajdowały się po obu stronach Sanu, a jej grunty sięgały do połoniny Bukowego Berda. Pod koniec XIXw. wieś zamieszkiwało 855 mieszkańców, głownie Rusinów. Była to najbardziej Bojkowska wieś pod względem kultury i obyczajów. We wczesnych latach XXw. Zainteresowali się nią etnografowie, głównie ksiądz grekokatolicki Jurij Kmit, który badał Bojkowszczyznę (był autorem słownika gwary Bojkowskiej). W roku 1938 osada składała się z 220 domów i 1549 mieszkańców (1365 Rusinów, 24 Polaków i 160 Żydów). W 1939r. wieś podzielono pomiędzy Niemcami a ZSRR. Rosjanie część ludność wysiedlili a zabudowania zniszczyli. W 1946r. pozostałe 160 rodzin wysiedlono na Ukrainę, a wieś spalono. Tereny Dźwiniacza Górnego wcielono do BPN w 1999 roku. Po polskiej stronie możemy wciąż znaleźć ślady wsi. Są to między innymi żeliwne krzyże osadzone na kamiennych cokołach, oraz dwa cmentarze. Na jednym z nich znajduje się grób Józefa Sikorskiego, mieszkańca Tarnawy Górnej, który brał udział w Powstaniu Styczniowym. Dziś atrakcją są rezerwaty torfowiskowe „Dźwiniacz” i „Łokieć”.

„Czas przynosi radę. Należy oczekiwać jej cierpliwie. Bywa, że trzeba zawierzyć chwili”.

Friedrich Schiller